‘Doe ff normaal. Heb ik eindelijk een paar uurtjes voor mezelf. En dan wil je dat ik mee ga?’, zucht de moeder van K en L. ‘Waarom in hemelsnaam?’
Ik: ‘het leuk is.’
Zij: ‘Niks doen is leuker.’
Ik: ‘Ik begeef me nu op glad ijs. Eigenlijk vind ik dat ik me niet moet bemoeien met wat ouders doen. Toch ga ik het doen. Ik vind het namelijk heel belangrijk dat jij buiten ‘speelt.’
Ik: ‘het leuk is.’
Zij: ‘Niks doen is leuker.’
Ik: ‘Ik begeef me nu op glad ijs. Eigenlijk vind ik dat ik me niet moet bemoeien met wat ouders doen. Toch ga ik het doen. Ik vind het namelijk heel belangrijk dat jij buiten ‘speelt.’
Ik zal je uitleggen waarom
Met 18 jaar zijn jouw kinderen volwassen.
De kans is groot dat ze dan hun eigen leven willen leiden. Of dat ze het huis uit gaan.
18 jaar zijn zo voorbij.
Je hebt dus ook maar 18 keer een winter, herfst, lente en zomer met ze.
Ook al lijken ze nog zo klein en zou je nu al heel graag wat minder moeten.
De kans is groot dat ze dan hun eigen leven willen leiden. Of dat ze het huis uit gaan.
18 jaar zijn zo voorbij.
Je hebt dus ook maar 18 keer een winter, herfst, lente en zomer met ze.
Ook al lijken ze nog zo klein en zou je nu al heel graag wat minder moeten.
Want je moet nog zoveel – vind je –
Je struikelt over het speelgoed, je huis lijkt wel ontploft, je moet nog een was draaien, eigenlijk twee, naar een afspraak op school en je mag dadelijk ook nog als mama-taxi aan de bak.
Oh en er moeten ook nog boodschappen gedaan worden en gekookt. En wie laat de hond uit?
Terwijl je ondertussen voor je werk een belangrijke deadline moet zien te halen.
Je voelt je leeg en uitgeput. Je bent er voor de kinderen omdat je vindt dat je er voor hen hoort te zijn. Maar in je hoofd ben je voortdurend bezig met wat je allemaal nog moet doen. Je wilt het graag goed doen. Stiekem vraag je jezelf wel eens af of dit het nou is?
Oh en er moeten ook nog boodschappen gedaan worden en gekookt. En wie laat de hond uit?
Terwijl je ondertussen voor je werk een belangrijke deadline moet zien te halen.
Je voelt je leeg en uitgeput. Je bent er voor de kinderen omdat je vindt dat je er voor hen hoort te zijn. Maar in je hoofd ben je voortdurend bezig met wat je allemaal nog moet doen. Je wilt het graag goed doen. Stiekem vraag je jezelf wel eens af of dit het nou is?
Beter zorgen voor jezelf = meer plezier
Stel dat het je lukt om los te laten? Bijvoorbeeld door het huis minder perfect op orde te hebben, maaltijdboxen te laten bezorgen en de kinderen iets meer in hun sop te laten gaarkoken (oftewel minder beschikbaar voor ze te zijn).
Stel dat je meer ontspant? Doordat je vaker een moment voor jezelf inplant. (En dan bijvoorbeeld de natuur in gaat. Met gelijkgestemde moeders.)
Hoe zou dat zijn?
Wat als je ervoor kiest om meer te genieten van het leven?
Zou je er dan niet met meer plezier voor je kinderen zijn?
Zou je dan samen meer lol hebben? Misschien zelfs wel elke dag voluit lachen?
Waarschijnlijk zou je met elkaar meer herinneringen maken die je kinderen bijblijven.
Omdat 18 jaar zo voorbij zijn. En ik het je gun om de sleur te doorbreken.
Daarom, vind ik het belangrijk dat jij meedoet.
Hoe zou dat zijn?
Wat als je ervoor kiest om meer te genieten van het leven?
Zou je er dan niet met meer plezier voor je kinderen zijn?
Zou je dan samen meer lol hebben? Misschien zelfs wel elke dag voluit lachen?
Waarschijnlijk zou je met elkaar meer herinneringen maken die je kinderen bijblijven.
Omdat 18 jaar zo voorbij zijn. En ik het je gun om de sleur te doorbreken.
Daarom, vind ik het belangrijk dat jij meedoet.